Υπάρχουν δυο τρόποι να λειτουργήσει ένα βιβλίο για τον αναγνώστη, ο πρώτος είναι να του δώσει το έναυσμα για να ξεκινήσει ένα ταξίδι μαζί του και ο άλλος απλά να διαβάσει το βιβλίο χωρίς καμιά ιδιαίτερη αίσθηση ίσως και να μην το ολοκληρώσει ποτέ. Αυτό βέβαια δεν διαχωρίζει τα βιβλία σε “καλά” ή “κακά” απλά τα διαχωρίζει σε “μου άρεσε” ή “δεν μου άρεσε”. Γιατί ένα βιβλίο έχει πάντα κάτι να σου δώσει.
Όσον αφορά το βιβλίο “ο χορός των ψευδαισθήσεων” ένα βιβλίο του παρόντος που τελικά έχασε τη μάχη του, γιατί απλά μιλάει για το παρόν που ζούμε όλοι μας, ζούμε και εμείς στην χρονική τοποθέτηση του βιβλίου και είναι ο λόγος που δεν μπορεί να μας πείσει, ζούμε και εμείς στο παρόν του και αυτό μας κάνει να έχουμε τις αντιρρήσεις μας. Γιατί όχι στα Εξάρχεια δεν μεγαλώνουν πλέον Ιδέες, ούτε συζητήσεις γίνονται πλεόν για τον Καμύ, τον Καζαντζάκη ή τον Άσιμο το συνονθύλευμα ιδεών σταμάτησε τη δεκαετία του ’80 και όχι του ’90 που πήγαινα έγω σχολείο στα Εξάρχεια. Γιατί όχι δεν πηγαίναμε όλοι στην παραλιακή της Γλυφάδας. Γιατί όχι δεν έχουμε όλοι ανεκπλήρωτους έρωτες, και όχι δεν χόρεψε όλοκληρος ο ελληνικός λαός σε ψευδαισθήσεις κοινωνικοπολιτικές που είχαν αποτέλεσμα την απαξίωση της κοινωνίας μας. Δεν βρέθηκαν θύτες και θύματα μαζί σε ένα χορό.
Είναι λίγο δύσκολο να γράψω αυτό που ακριβώς πιστεύω για το συγκεκριμένο βιβλίο, αλλά θέλω να σεβαστώ την άποψη κάποιου άλλου αναγνώστη που το κατέταξε στο “μου αρέσει” και θα ήθελα πραγματικά να συζητήσω μαζί του….